woensdag 5 december 2007

Laatste dag (28)- Do. 6 december 2007



Lieve mensen we komen aan het einde, dit is mijn laatste berichtje,vandaag donderdag 6 december hebben we vrije dag en gaan we 's middags nog even de stad in. 's Avonds afscheidsdiner en vrijdagochtend om 11.45 uur van de kamer af, richting luchthaven waar we onderweg eerst nog uitgebreid gaan lunchen met elkaar (soort buffet met 60 keuzes waaronder pizza, dus Dik wou wel dat het al vrijdag was).
Sapa komt vast goed terecht, of bij een gezin hier in Hanoi anders in Dalat bij schoonzus van Rene...

Dank voor het meelezen, meeleven, mailtjes en reacties en dat iedereen weer veilig thuis mag komen. Wij verheugen ons er wel weer op naar huis te gaan, lekker de gezellige tijd in toch?

mede namens Dik, groet van
Car

Dag 27 - Wo. 5 december 2007


Prachtig hotel in Hanoi, Eef, Reina/Adrie, Dik en ik en de 2 anderen die in Sapa in de kleinere mindere kamers hebben gezeten hebben nu de mooiste kamer. Onze kamer is een balzaal met 2 bedden en een balkon. Sapa rent hier vrolijk rond.
Vanmorgen na ontbijt op pad gegaan, we zijn de hele dag weggeweest. Eerst naar het mausoleum van Ho Chi Minh, een deel van de groep gaat in de rij om langs zijn gebalsemde lichaam te lopen, de anderen gaan met Rene mee buitenkant bekijken. Dik en ik zijn binnen geweest, heel eerbetoon voor die man hoor. Met allerlei wachters er om heen, je mag niets mee naar binnen nemen, geen tasje, telefoon, camera, niets... Vond het heel indrukwekkend. De bouwstenen van dit gebouw zijn uit heel Vietnam gekomen. Iedere Vietnamees wil hier 1x in zijn leven naar toe, in de zomermaanden komen er dan ook tienduizenden tegelijk.

We bezoeken ook het presidentieel paleis waar HCM eigenlijk helemaal niet wilde wonen, de man was heel eenvoudig. Hij verbleef daarom in de bijvertrekken van de bedienden, ook daar zijn we geweest. Hij heeft hier van 1954-1958 gewoond. (Pres.Clinton is hier in 1999 of 2000 ook nog geweest.)

Daarna naar zijn huis geweest dat gebouwd naar een huis van de Thy, op palen dus. De Amerikanen hebben nooit geweten dat hij zo dichtbij in Hanoi woonde/werkte. Hier heeft hij vanaf 1958 tot aan zijn dood in 1969 gewerkt en gewoond.

We bezoeken ook de eenzuilige pagode (ergens in dit verslag van 30 dagen staat eenzame pagode, bij de militaire begraafplaats met slachtoffers Hanoi, dit moet dus eenzuilige zijn...) Deze pagode is in 1049 gebouwd onder het Ly-regime.
Ook gaan we naar het monument voor de onbekende soldaar en aansluitend naar de Tempel van de Literatuur (Van Mieu tempel) uit 1070. Deze tempel is opgedragen aan Confucius (551 v Chr - 479 v Chr), we zien een groot beeld van hem met 2 van zijn beste leerlingen naast hem. In deze tempel vinden we 82 schildpadden beelden met steles erop (gegraveerde platen) waarop de namen van de 82 afgestudeerde doctorandussen staan die hier staatsexamen hebben gedaan. Sinds 1980 is de tempel van de literatuur uit gebruik en verhuisd naar Hue (hebben we toen langs de Perfume rivier kunnen zien).

We bezoeken ook de Ngoc Son tempel (1125 - 1400 Tran dynastie) waar Generaal Tran Hung Bao wordt vereerd als held van het land. Dat is die generaal die de mangrove bosjes aan de kust in de fik stak en palen schuin onder water plaatste). Daar gaat ook een legende over. De generaal kreeg het zwaard waarmee hij overwon van de goden: een deel van het zwaard viste hij op en het andere deel kreeg hij erbij. Toen de strijd gewonnen was werd Tran benaderd door een gigantische schildpad die uit het water omhoog kwam. Deze schildpad wilde het zwaard hebben om het terug te brengen naar de eigenaar. Tran heeft het zwaard overdwars in de bek van de schildpad gedaan en het dier verdween voor altijd in de diepte. Nog steeds ziet men af en toe schildpadden in het Hoan Kiem meer, het belangrijkste meer van Hanoi, hoewel dat niet zou kunnen vanwege zoetwater. En, tijdens een van de US bombardementen is ook een hele grote schildpad boven komen drijven, met lengte van 2 meter, deze is opgezet en ergens in een museum te bekijken.

Na nog een heerlijke ijskoffie op een terrasje zijn we naar het beroemde waterpoppentheater van Vietnam gegaan, zij reizen de hele wereld over, leuke kleine sprookjes met poppen in/op het water die vanaf de achterkant met stokken bediend worden door mensen achter een gordijn, begeleid met live muziek en zangeressen, hartstikke leuk om te zien. Toen nog even door de stad gewandeld, lekkere shake op het dakterras (7 trappen op) van City View en daarna lekker diner in een gezellig restaurantje dat ook door Lonely Planet wordt aanbevolen. Met de bus terug, Sapa ligt heerlijk achter Dung te slapen als ik instap. Hij heeft Dung wakker gehouden toen die 's middags tukje wilde doen.

In Hanoi staan trouwes veel gebouwen nog uit de Franse tijd die nu vaak door ambassades worden gebruikt. Het is een prachtige lekker drukke stad, morgen hebben we vrij en gaan we eerst de koffers herinrichten en wegen (koffers echt max 21 en handtas max 6 - dat gaan wij niet redden met het hoofd van Ome Ho...).
De sfeer in de groep is gelukkig grotendeels terug, zou toch jammer zijn geweest anders.

Groet

Dag 26 - Di. 4 december 2007


Was niet zo'n gezellige dag omdat maandagavond wat onenigheid ontstond rondom het fooienverdeelsysteem. Ga er niet te diep op in, hoort het ook bij zal ik maar zeggen...

's Avonds in hotel zin gemaakt om toch het Sinterklaasfeest door te laten gaan, hoewel de opzet van het idee natuurlijk anders bedoeld was; een stukje Nederland voor Rene en een stuk traditie voor chauffeur, bijrijder en gids. Laatste vier waren helaas niet aanwezig. Het werd toch een gezellige avond en het moet gezegd: de cadeautjes (opdracht was voor 30.000 Dong max. iets te kopen) waren zeer divers en origineel!

Wat wel absoluut topper van de dag is; SAPA... nee niet de stad die we net verlaten hebben, maar 'ons' hondje. We hebben een kleine pup de bus ingesmokkeld die we vannacht al op onze kamer hadden en die als we m hadden achtergelaten dood zou zijn gegaan. Moeder heeft m afgestoten, ze heeft 3 puppies, en eigenaar wilde er vanaf vanwege bijgeloof om pootje wat niet helemaal oke is (zit een vergroeinkje aan, that's all). Kreeg m met doos en al mee. Denk dat ie 5 a 6 weken oud is, een klein levendig, ondeugend lief ding. Bij eerste stop, ruim 3,5 uur later pas aan rest laten zien. Van Rene mag ie mee, 'kan ook niet anders natuurlijk'. Ik weet dat hij ook een onwijze dierenvriend is en ook Rene is gelijk gecharmeerd van Sapa, Hele bus is gek met hem, met name Dung onze chauffeur. Rene heeft zoveel contacten in Vietnam en Hanoi dat ie vast wel een adresje vindt. Hij wist waarschijnlijk ook wel iemand in Hanoi. Wij zullen m in Hanoi hotel insmokkelen, overdag met stadstour past Dung op m... komt helemaal goed. Druppel op een gloeiende plaat zei iemand tegen me... kan zijn, maar het is dan wel mijn druppel.

maandag 3 december 2007

Dag 25 - Ma. 3 december 2007

Gisteren einde dag bij hotel in Sapa aangekomen, het is hier minder koud dan in Bac Ha, of we raken er aan gewend. We zitten verdeeld over 3 hotels, er zijn lootjes getrokken voor de 2 kamers in het middelste hotel, de rest gaat in het nieuwe hotel en wij (Reina/Adrie, Eef en wij zelf) hebben ons opgeofferd om in de mindere kamers te gaan. Laten we zeggen dat ze authentiek Vietnamees waren, met een houten vloer net zoals thuis, een opengewerkte kast, gordijnen met doorkijkkantjes, en best geslapen. Ook een kacheltje op de kamer, dus lekker warm gemaakt. Vanmorgen om 09.00 uur weer en wandeling gemaakt, zwaar!! Eerst heel veel afdalen naar het Fansipan dal naar CatCat een nederzetting van de Black H'Mong groepering. We hebben daar ook een huis van de Black H'Mong bezocht. Rene vertelt dat wanneer iemand in zo'n huis is overleden deze persoon rechtop op een plank in het huis tegen de hoofdpilaar wordt gezet en dan nog 3 a 4 dagen gewoon wordt gevoerd met eten en drinken. Daarna wordt hij/zij begraven in het berggebied onder een stapel stenen. Als er een zieke in huis is of stervende, dan wordt een grote tak voor het huis rechtop in de grond gezet, iedereen weet dan dat bezoek even niet gewenst is. Wanneer een baby overlijdt kent men ook tradities. Binnen de Flower H'Mong houdt met dit geheim, de placenta wordt onder de dakpannen begraven waar het door insecten en de tijd uiteindelijk zal vergaan. Bij de Black H'Mong begraven ze de placenta van een jongetje onder de hoofdpilaar in het huis symboliserend stamhouder. De placenta van een meisje wordt onder het bed van de ouders begraven, symboliserend vruchtbaarheid.

De tocht naar beneden is prachtig, maar zwaar, Rene stelt een alternatieve route voor waarbij we wat moeten klimmen over grote stenen en over wat bamboepalen die over een beekje zijn gelegd (niet echt een brug dus) moeten om aan andere kant te komen. We gaan allemaal mee (een paar van de groep zijn trouwens niet meegegaan, die zijn in het stadje gebleven). Het is zeker de moeite waard, prachtige uitzichten en hele mooie natuur. Onwijs dikke bamboebomen, waar tussen door kijkend prachtige rijstvelden (en rozenteelt) te zien zijn.

Typerend voor de Vietnamese vindingrijkheid: bij de watervalletjes zien we een houten bakje dat wanneer het vol met water loopt omklapt, het bakje komt dan weer met een klap omlaag, onder aan het bakje zit een houten spies en die klapt dan boven op de rijst waarbij de schilfers/kaf er uit geslagen wordt.

Beneden in het dal zien we ook het voormalige Franse waterkrachtstation. En dan komt de tocht om hoog natuurlijk, logisch he, wat je afdaalt moet je ook weer op. Ik wil niet veel zeggen maar ik denk dat het toch ruim 600 treden zijn geweest. Best heftig dus. Paar keer uitgerust onderweg (en word je ingehaald door Joop en Hennie van 80 jaar--- aaarrgghhhh). Terug zijn Dik en ik achterop de motor gebracht naar het hotel, ook leuk om mee te maken.

De lunch was bijzonder, Vietnamese hotpot (voor insiders: onze bamisoep, iets ingewikkelder), een grote pan met bouillon met daarin heel veel groenten, uien, etc. wordt op een warmhoudplaat op tafel gezet, daarnaast een schaal met garnalen, inktvis, kip en rund in reepjes om in de bouillon te doen, ook kleine zakjes bamisoep (de noodles)gaan er in. Kortom: helemaal naar onze zin (hoewel er altijd zijn die het niet lekker vinden en dat mag ook).

's Middags vrij, Dik en ik zijn alletwee snipverkouden (keelpijn van stof, airco) en zijn ff een uurtje gaan maffen. Einde middag naar marktje geweest en nu dus internet om jullie weer op de hoogte te brengen. Nu even geen foto's, advies van Rene was om in Sapa hotel niet de USB poort te gebruiken, heeft zelf giga virussen opgelopen hier op zijn stick. Morgen hebben we een hele lange reisdag voor de boeg, we gaan om 04.30 uur op en om 06.00 uur vertrekken we richting Hanoi, waar het hoera,hoera 26 graden is (hebben we net gezien op internet). We komen daar om 19.30 uur aan en dan diner (en we gaan Sinterklaas vieren, daarover morgen of overmorgen meer..)

Oja, ik kon de weblog weer zien en ook alle reacties lezen, dank voor de lieve felicitatiewensen op 27 november!

zaterdag 1 december 2007

Dag 24 - Zo. 2 december



Het is nu zondagochtend 11.30 uur en we gaan zo lunchen en daarna in de bus voor de 110 km reis naar Sapa. Even snel berichtje op de weblog...
Ergens onderweg stappen we over in onze grote bus weer en hebben we onze koffers ook weer terug. Zal wel lekker zijn, drie dagen zelfde broek (nee, geen onderbroek, die hadden we schoon bij ons) toch wel lekker om weer eens lekker op te frissen. Vanmorgen om 07.00 uur ontbijt en toen een ochtendwandeling van circa 7 km. gemaakt naar het dorpje Bang Pho(Flower H'Mong). Rene zei dat er wat lichte stijging in de weg zou zitten, dat die stijging zo'n 6 km lang was zei hij er niet bij, manmanman, dat is moeilijk lopen hier in de ijle lucht, we zijn vrij hoog. Tenminste, een paar hebben er best moeite mee. (ik ook hoor, ben niet zo goed in klimwerk... maar op de het vlakke land loop ik iedereen er uit, dat je dat maar weet...)

We zijn de 'contrabeweging' vanmorgen waarbij we de kleurrijke Flower H'Mong op weg naar de markt tegemoet lopen. Ze lopen met varkens, karbouwen/buffels, honden, kippen, jerrycans met rijstwijn, allerlei fruit, zoals de susuvrucht in grote manden op hun rug... Leuk om te zien. Hier wordt dus onderweg al van alles verhandeld zodat de goede kwaliteiten vaak de markt niet eens halen. Sterker nog, sommigen kunnen halverwege al weer naar huis, leeggekocht.

We zijn op bezoek gegaan bij Meneer Ho. Meneer Ho heeft een vooraanstaande positie in de H'Mong gemeenschap, hij wordt vaak als soort dorpsoudste/adviseur geraadpleegd, weet heel veel en stookt de beste rijstwijn van de streek (60%). We mogen met zijn allen naar binnen bij het gezin Ho en krijgen de rijstwijn, allemaal uit hetzelfde glaasje, niet moeilijk doen.
Weigeren zit er niet in, tenzij je zegt dat je medicijnen slikt, dat is de enige reden dat hij je voorbij loopt. Ik laat m gewoon ' de pil' zien en hij loopt door. Maar binnen no time heeft hij door dat Dik die aan de andere kant zit, bij mij hoort en die krijgt er 4 achterover te drukken (bottoms op he!) en hij komt mij toch nog een glaasje brengen. Sterk spul! Je voelt het zakken, de paar km terug zal ik wel terug zweven. Meneer Ho is onder de indruk van Dik en gaat graag met hem op de foto (zie foto dus). Hij geeft ook nog een demonstratie van het dansen met de stok met munten. En speelt de Canfluit waar ook weer hele speciale pasjes in het rond gedanst bij worden. Hier heeft hij 7 jaar op gestudeerd. Rene heeft eretitel in dit gezin, hij moet meneer Ho vader noemen en meneer Ho noemt hem zoon, dat betekent dus ook drinken! Er is een behoorlijke traditie hier wat drinken betreft: kom je te laat dat moet je wat de rest al gedronken heeft bijdrinken, ga je eerder weg dan moet je dat wat de anderen nog denken te gaan drinken voordrinken. Rene heeft een zak snoep voor de kinderen, koek voor de vrouwen en sigaretten voor de mannen bij zich dat op het altaar ter verering van de voorouders wordt neergelegd.

Bij terugkomst om half 11 zijn we nog naar de markt gelopen waar diverse etnische minderheden hun waren te koop aanbieden of komen kopen. Hartstikke druk en we krijgen het advies mee om net zo hard terug te duwen als je vooruit wil komen. Deze mensen duwen hun eigen volk ook opzij als ze er door moeten. Moet er even aan wennen om zo'n vrouwtje wat niet doorloopt opzij te duwen, maar zij doet het net zo hard bij mij als ze besluit om te draaien. Ik krijg me toch een oplawaai, opzij!

Terug drinken we koffie aan de overkant en straks hebben we lunch in de 'kantine' waar we de eerste avond diner hadden. Dan in de bus en op naar Sapa, de een na laatste bestemming. Hier was het behoorlijk koud 's avonds, overdag gaat het wel, en zeker als je lange wandelingen maakt lopen de druppels als snel over je rug.

Ik kan nog steeds niet zelf op de weblog komen, misschien vanavond in Sapa. Mocht je een dringend berichtje achter willen laten, mail anders naar cmehofland@wanadoo.nl
Groet, tot morgen of vanavond

Dag 23 - Za. 1 december 2007




Vanmorgen lekker relaxed ontbijtje, heerlijk geslapen onder kilo's dekbed. Vanmorgen twee puppies gered. Ze waren met een dun koord om hun nek en een stalen ketting vastgebonden, maar ze waren door het draaien en spelen helemaal in elkaar gekomen en stikten bijna! De koordjes zaten zo strak om hun nek dat ik mijn nagel er niet eens onder kon krijgen. Gelukkig had Fred een mes bij zich en Adrie en ik hebben ze bevrijd. De beestjes waren zo dankbaar! (zie foto). Als ik nu aankom rent die kleine witte meteen naar me toe. Ik heb de man van wie de hondjes zijn er op aangesproken, of het helpt weet ik niet. 's Lands wijs, 's lands eer meldde ik gisteren, maar daar heeft dit niets mee te maken, dit is puur mishandeling. Gelukkig heb ik ook moederhond gezien die me met een hartelijke lik over mijn hand kwam bedanken, leek het wel. Zij zorgt wel voor ze, als ze naar de drukke weg loopt en de kleintjes achter haar aan, snauwt ze ze af, zodat ze terug gaan.

Eerst gaan we met het kleine busje naar de markt in CanCau, waar de Flower H'Mong samenkomt. Deze markt is niet alleen een verkoopplaats, maar ook een ontmoetingsplaats waar mannen met elkaar rijstwijn drinken en de waterpijp roken, jongeren elkaar ontmoeten en vrouwen hun mooiste kleurrijke kleding aantrekken. Werkelijk een sensatie om in rond te lopen. Onderweg zien we al veel Flower H'Mong op weg gaan naar de markt. Er wordt van alles verkocht en keurig in secties ingedeeld: links van de weg zitten dames van alles te bakken op kooktoestellen, links vind je honderden gekleurde prachtige stoffen, onderaan is het 'restaurant' waar verse varkens worden aangesneden, gebraden en in een soort bamisoep worden verwerkt. Het ziet er smakelijk uit zoals ze zitten te eten met elkaar. Iets hogerop vind je de paarden, varkentjes, buffels/karbouwen. (zie foto). Op de terugweg nog een paar mooie foto's gemaakt vanaf het hoogste punt (1200 meter). De huizen hier zijn vaak van klei gemaakt. Deze klei wordt in een soort bekisting gekieperd en dan heel goed aangestampt, daarna wordt de bekisting verwijderd (alsof je een cake uit een bakvorm haalt) en de blokken worden op elkaar gestapeld. Een goed aangestampt huis gaat zo'n 100 jaar mee.
De bergen zijn werkelijk tot aan de toppen bewerkt met van alles en nog wat, van mais, natte rijst en droge rijst tot thee. De Fransen noemden de Flower H'Mong Meo (kat) omdat ze op katachtige manier tegen de bergen opklimmen. Het is ook ongelooflijk om te zien hoe vooral de kleintjes op blote voetjes over de velden rennen en tegen de bergwanden oplopen.

Onderweg ook nog gelachen, we zitten in een 29-persoons busje met 30 man. Onze chauffeur ziet even verderop politiepost. Bus stopt, Tuan onze bijrijder eruit, die gaat lopen, om de hoek stoppen we en Tuan stapt weer in... dat gebeurt 2x.

Daarna lunch aan de overkant gehad, best lekker. En met Bon, een lokale gids zijn we met 15 uit de groep een wandeling van zo'n 14 km. gaan maken, half 2 vertrokken we en om half 5 waren we terug. Door de dorpen gegaan van de Flower H'Mong en de Thy people, heel veel kinderen onderweg die meteen naar ons toe kwamen rennen. Geweldig zoals ze hier met de kids omgaan. Kleine broertjes en zusjes worden door iets oudere broertjes en zusjes op de rug gedragen. Vanavond om 1900 uur diner aan de overkant en daarna op tijd naar bed. Morgenochtend weer een wandeling om 08.00 uur daarna gaan we naar de markt waar diverse etnische minderheden bij elkaar komen.

Tot morgen! (Ik kan nog steeds niet zelf op de weblog kijken dus helaas jullie berichtjes/reacties niet doorgeven... wellicht morgenavond in Sapa beter).

vrijdag 30 november 2007

Dag 22 - Vr. 30 november 2007



Na het ontbijt gaan we een kwartiertje later weg, om 08.45 uur (dat was uitslapen dus). Ik geloof dat de accu leeg was en Dung was er even een gaan halen met een van de jongens verderop, we zien hem in ieder geval aankomen op een scooter met zo’n ding tussen zijn knieen. De bus start en op weg zijn we richting Bac Ha een bergplaatsje weer dieper het Noorden in. We hebben een weekendtas moeten pakken, want de laatste 27 km gaan we met een minibus waar we net allemaal in passen. Dit omdat we dan door een pas (21 km) moeten die vrij smal is. Het gebied wordt weer mooier, steeds meer terrasvorming en veel waaierpalmbomen, ik zou wel honderden Ikebana schalen kunnen maken, zo veel mooie planten en bloemen zie ik hier. In dit gebied gaan we kennismaken met de etnische minderheden, er wonen er hier 13f van. We stoppen voor een fotostop bij een stuwmeer dat voor opwekking van electriciteit wordt gebruikt, het Che Baumeer. Ze zijn hier ook bezig met een grote toeristische attractie zodat over het meer gevaren kan worden. We maken ook fotostops bij de Dao (spreek uit: Zao) dorpjes, waar wat mensen in hun prachtige klederdracht uit komen lopen, we kunnen foto’s maken. We mogen de dorpjes niet in. Dit gebied is pas sinds 1996 vrijgegeven voor groepstoerisme en de dorpjes zijn beschermd, de mensen komen gelukkig zelf naar ons toe. Er zijn 580.000 H’Mong mensen en 640.000 Dao mensen. Per groep onderscheiden ze zich ook weer, zo heb je bijv. de rode Dao, die met rode versierselen op hun hoofd lopen, of de witte, of de zwarte. Ook heb je de rode, witte of Flower H’Mong en nog een groperig de Thy (spreek uit Thee), die voornamelijk in het zwart gekleed zijn. Prachtig om te zien deze Dao mensen met hun kleurrijke rokken en mutsen. De huizen van de Dao zijn vaak op palen gebouwd, ook daar stoppen we voor een foto, dit vanwege verkoeling en ook tegen ongedierte. Anderen hebben huizen half op palen en half uit een berg gehouwd. We zien veel mooi diep oranje gekleurde mais te drogen liggen overal, ook weer een specialiteit van dit gebied. We stoppen ook bij een typisch Nung huis en stoppen ook nog eens voor een foto van de lange hangbrug over de rivier Caay, en zijtak van de Rode rivier.

We zijn nu in de Lao Cai provincie, waar we onze laatste 2 bestemmingen gaan bezoeken, Bac Ha en Sapa. En inderdaad het wordt kouder!
We worden met de bus even tot stoppen gemaand en een mannetje met een tuinslang loopt rond de bus om de onderkant te spuiten. Is tegen vogelpest zegt Rene, hoewel het niet veel zal helpen, hebben ze zo toch het gevoel dat ze er iets aan gedaan hebben... oke dan.

Intussen zijn we overgestapt op een minibus en maken een 27 km. lange rit steeds hoger en hoger door een pas, we gaan 800 meter hoog en we hebben het koud! Onze eigen bus zien we over 2 dagen weer, Dung zal in de bus slapen en heeft een dikke deken bij zich die Rene geregeld heeft. Tuan zit in de jeep met onze tassen. En Hieu is onze chauffeur van de minibus, een aardige jongeman die uit deze streek komt en ook een kei van een chauffeur is. Onderweg zijn ze met de weg bezig, om die te verbreden, ze halen steeds meer van de kanten weg met bulldozers, daardoor ontstaan ook wel aardverschuivingen. We hebben 2 x even moeten wachten tot de weg vrijgegeven werd. Als we maar voor donker in het hotel zijn....

We komen aan bij ons hotel in Bac Ha, eenvoudig en veel minder mooi of leuk dan Yen Bai. Het is hier echt onwijs koud, onze jeep die achter ons aan reed met de handbagage (en onze vesten), is er nog niet, die had panne onderweg. Aan de overkant van hotel drinken we koffie en ik krijg Rene’s jas even te leen.
‘s Avonds diner in een locatie aan de overkant, een TL-verlichte kantine, waar het lekker eten was en ze hadden hot-lemonjuice die er ingaat als koek, net als de lekkere dikke soep vooraf die wel erwtensoep leek. Ik ga een hete douche nemen en slapen.

Dag 21 - Do. 29 november 2007


Om 07.30 uur vetrekken we voor het trajact Halong Bay – Yen Bai. Het zal steeds kouder worden hoe hoger we in het Noorden komen. Voorlopig hebben we het nog lekker warm en de airco in de bus is nog steeds zeer welkom. In Vietnam zijn drie keramiekgebieden, in het Zuiden vlakbij Ho Chi Minh, in het Noorden bij Bai Chang (weet niet zeker of ik dit goed schrijf, maar zo klonk het) en in Dong Trieu waar we bij een project van de overheid ook zijn gestopt. Is een project waar jongeren met een geboorteafwijking worden opgevangen en van alles leren (borduren, keramiek maken, lakwerk met gebarsten eierschillen) prachtige kunstwerken hangen er. Men denkt dat deze afwijkingen (geen handen of andere ledenmaten missen), het gevolg zijn van Agent Orange, het ontbladeringsmiddel van de VS. Niet dat zij hier mee in aanraking zijn gekomen, maar hun ouders zijn vaak rond de 17e breedtegraad wel actief geweest in deze oorlog. Deze locatie is trouwens een koffiestop of voor een ontbijtje voor veel toeristen en mensen die op weg zijn tussen Halong Bay en Hanoi en vice versa.

Hiervoor zijn we ook bij een keramiekdorpje gestopt en kunnen we de kunstenaars aan het werk zien met slijptollen etc.etc. Er staan waanzinnige vazen en potten. (zie foto)Onderweg zien we soms wat paviljoentjes waar Ho Chi Minh in ere wordt gehouden. Vaak zijn dat plaatsen waar hij uitspraken heeft gedaan, bij dit paviljoen waar we langs rijden heeft hij gezegd: “Het bos is goud waard en dient beschermd te worden”.

We zien veel water op straat en vragen of het hier soms hard geregend heeft... Dat is niet het geval, dit water komt van de waterwagens die water op straat sproeien om het stof van de vrachtwagens met kolengruis weg te wassen.

De bus moet vandaag een paar keer goed in de remmen. Soms staan we echt schuin op de weg, dan steekt er ineens een malloot op een motor vlak voor de bus de weg over. Rene zegt dat het hier gewoonte is om bij het ontbijt al 2 glazen rijstwijn achterover te slaan, zodat ze soms ‘s morgens vroeg al dronken op de motor zitten. Vraag me af of deze mensen ook worden gestopt door de vele politieposten die we onderweg zien.

De natuur wordt weer mooier onderweg, steeds groener en meer beboste bergen. In de bus komt Rene weer langs met een specialiteit van deze streek, een soort meelachtige blokjes die gemaakt zijn van de boontjes van de tauge, lekker zoet, je moet er alleen niet in knijpen, dan word het poeder. Ik hoef je niet te vertellen wat er achterin de bus bij de eerste behoorlijke hobbel gebeurt...

In de bus wordt de DVD getoond met het verhaal van Kim Phuoc, het napalmmeisje, indrukwekkend!

We gaan over een nieuwe brug die vorige maand toen Rene er met de groep was, nog niet klaar was. Langs de oevers zien we bakstenen fabriekjes. We zien de laatste stalletjes met vers stokbrood, verderop in het Noorden zal dat minder te krijgen zijn.

En dan worden we aan de kant gedirigeerd door een politiepost. Dung moet zijn rijbewijs inleveren en de bus een eind verderop gaan zetten. De busboy Tuan moet dan terugrennen met 1,5 miljoen smeergeld, anders kan je het niet noemen, om de papieren weer terug te krijgen. Toeristen mogen dit niet zien, dus bus moet daarom eind verderop. Even later is het weer geregeld. Te gek voor woorden. Er was gezegd dat we maar 40 km/u mochten rijden en wij reden blijkbaar volgens hun metingen (wat niet te controleren is), 57 km/u. Dat is onmogelijk, omdat we volop tussen motors en andere auto’s vrij langzaam vooruit kwamen. Maar ga er maar niet tegenin. Een paar uit de groep zeggen dat we Dung daar wel bij gaan helpen, hij moet dit weer uit eigen zak betalen.

Hoe meer we naar het Noorden gaan hoe meer meisjes en vrouwen we zullen zien met heel lang haar, soms tot over hun knieen, typerend voor deze streek.

We gaan weer over een brug (Viet Tri), hier is met het eerste geld dat Ho Chi Minh heeft geinvesteerd aan zware industrie gedaan, zoals scheepsbouw. We varen langs de rode rivier, die uit China komt en langs Hanoi gaat. Hanoi betekent trouwens ‘stad tussen 2 rivieren’ en dan zijn de Rode Rivier en de Da rivier.

We komen steeds dichter bij Yen Bai, de streek van de robijnen en de groene theeplantages. Er zijn drie theegebieden in Vietnam: Moc Chau, Thai Nguyen en Yen Bai dus.
We zien ook een mooie toegangspoort naar de tempen van Hung. Hung is die koning, de 1e DaiViet koning, weet je nog, dat 100ste kind van die fee en die draak waar ik eerder over verhaald heb. De weg wordt trouwens steeds smaller en we komen steeds meer auto’s tegen die uit het grensplaatsen met China komen. In deze streek worden ook pommolo’s gekweekt, een citrusachtige vrucht, waar de schillen van worden gebruikt voor een aftreksel dat goed voor de verkoudheid is. Adrie en Dik willen daar wel wat kilo’s van inkopen. Mijn hemel, wat maken die gasten een herrie met niezen met zijn tweeen...

We komen aan in Yen Bai, een eenvoudig hotel had Rene gezegd, maar wij vinden het prachtig, inderdaad eenvoudig, maar prachtig gelegen en zulke aardige mensen. Het is trouwens nog even heel erg schrikken, Eef is van de trap gelazerd (marmer natuurlijk), heeft de onderste twee gemist en zit compleet verdwaasd onderaan de trap. Reina en ik zijn er samen met Rene en Dung gelijk bij, bril is kapot en hij heeft een aardige bult op zijn kop waar wat bloed uitsijpelt. Rene doet er betadine op en Ton (onze verpleegkundige) komt ff hartslag controleren. Eef slaapt naast Reina en Adrie dus die houden m in de gaten. We doen wel zijn deur op slot voor de zekerheid. Eef heeft geen flauw benul hoe het heeft kunnen gebeuren en ligt versuft in bed. Gelukkig is alles goed afgelopen! We blijven nog tot laat met een paar met Rene kletsen voor we naar bed gaan. En verrassing: Rene heeft de glazen van de bril van Eef in een ander montuur laten zetten, we gaan nog even bij Eef langs om te checken en hem zijn nieuwe bril te overhandigen. Over service gesproken! Chapeau Rene!

Dag 20 - Wo. 28 november 2007



Vandaag gaan we een dagje varen door de golf van Tonkin in Halong Bay. Je wilt niet weten hoe fantastisch prachtig mooi dit gebied is. Waanzinnig rotsformaties stijgen uit het water omhoog, ze worden Karstrotsen genoemd. Deze baai is recentelijk uitgeroepen tot de mooiste baai van de wereld. Nou daar liegen ze geen woord van! Het verhaal gaat dat de draak hier hard met zijn staart op het land zwiepte en zo onstonden alle eilandjes en rotsen. We stoppen bij de drijvende visvangst waar pijlstaartrog en vogelvis in de netten liggen. Zoet- en zoutwater komt hier wel samen. Met een beetje fantasie zijn hier in de rotsen diverse figuren te herkennen, zo onderscheiden we een hondje, vechtende hanen, zwanen, padden, best grappig.

Dan bezoeken we de SunSot grot, de grot van de verrassingen, veeeel mooier dan die van eergisteren. Jullie moeten thuis de foto’s maar bekijken of film, waarop prachtige stalagmieten en –tieten te bewonderen zijn, door mooie gekleurde lampen een spectaculair gezicht in de donkere hoge grotten. We stoppen op het eiland Titop waar Ho Chi Minh zijn besprekingen heeft gehad met de Tjechen en Russen, we hebben een dik uur de tijd om op het strand te zitten, langs het water te lopen of op een klein terrasje op dit eiland wat te drinken. De zon schijnt, het is heerlijk warm. Genieten!

Om 1600 uur zijn we terug bij het hotel – wat een heerlijke dag was dit, ruim 8 uur op het water op een gezellig bootje... En heerlijke lunch gehad, o.a. geserveerd door Trang een aardig Vietnamees meisje, echte krab in de schaal nog, giga garnalen... lekker allemaal!

Wie wil kan nog mee naar de avondmarkt om 1700 uur. We gaan met een aantal,leuk avond marktje en een goede supermarkt er vlak naast waar ik M&M’s vind (joegee) en zoute pinda’s.
Daarna nodigt Rene ons uit om echt getapt bier (wel kermisbier, maar best lekker) te gaan drinken bij een kleine gelegenheid.

Dik en Adrie zijn beiden snot- en snotverkouden, aanstellers. Iedereen gaat vrij vroeg naar bed. Ik blijf over met Hans, nog ff kletsen en om 22.30 uur ga ik ook maar, morgen weer een reisdag. Ja, je moet wat kilometers maken nu om hoger in het Noorden te komen. Tot morgen weer.

Dag 19 - Di. 27 november 2007



Jarig!! Heppie beursdee to me! Om 06.00 uur op en 07.30 uur weg en het is zonnig. Via Dik maffe cadeautjes van mijn zusjes gehad (meiden, helemaaaal te gek die maffe muismat!) en een lieve kaart van Mam (dank Mam!) Van Dik een gouden Boeddhahanger en door sommigen van de groep word ik ook verwend: een zelfgemaakte stenen olifant als briefhouder van Ton, een Boeddhakop van hout van Reina, Adrie en Eef (en die mafkezen hebben ook worstjes van gisteren ingepakt, plus mijn eigen regenjas en een rol zoute koekjes), van Marrie en Gerrit een uil-beeldje (had Marrie van Dik gehoord dat ik gek op uiltjes ben), Van Rene heb ik twee beelden gehad, waarbij het schaamrood me op de kaken stond toen ik hem bedankte voor de boekensteunen en het bleken dat niet te zijn, maar de God van de Aarde (voor aardse zaken) en de God van het Geld (voor de nodige balans met de God van de Aarde). Je ziet ze hier veel in altaartjes waar dan fruit en wierook voor geofferd staat. Ze zijn in de kleuren van mijn kantoor, ik ga ze mooi in mijn bib zetten tussen de boeken. Later kreeg ik van Giang, onze Viet-gids ook nog een lief cadeautjes, een spiegeltje met parelmoer inleg bovenop (voor special girl who brings joy to Vietnam --- tuurlijk). En, verrassing: de bus is versierd! Blijkt dat Dik al die tijd slingers in zijn tas had, heeft ze aan Rene gegeven en die heeft ‘s morgens vroeg de bus versierd. Leuk he?!

Tot de orde: Rene vertelt waarom de karbouw geen tanden in zijn bovengebit heeft en de tijger aan zijn strepen komt. Zit zo: karbouw (hierna K) loopt met boer in veld, tijger (hierna T) loert vanuit de bosjes en vraagt zich af waarom K zich zo laat ringeloren en afstraffen door de boer. Even later ziet de T gelegenheid dat aan K te vragen, waarop K zegt dat dat komt door de toverkracht, de magie van de boer. Nou denkt T, zulke magie wil ik ook wel, kun je dat aan hem vragen? Ja, zegt K, ben d’r gek, dan wordt ie boos op mij, vraag het zelf maar. Dus de tijger vraagt dat aan de boer. Boer zegt, chips, mijn magie ligt nog thuis, maar zeg dat maar niet tegen de K, ik ga naar huis om het te halen. Maar... omdat ik je niet vertrouw moet ik je wel aan de touw leggen. De boer doet touw om en om om de T heen en bindt hem vast aan een boom. Daarna legt hij stro in een rondje om de boom heen en steekt het in de fik. De T brult en brult en probeert zich los te wrikken. De K ligt in een deuk van lachen, past niet op, struikelt en valt zijn tanden uit zijn bovenbek. Als even later het vuur gedoofd is en het touw van de tijger af, zijn de strepen die blank zijn de strepen waar het touw heeft gezeten en de zwarte zijn de zwartgeblakerde... Leuk verhaaltje he?

In dit gebied worden zoete aardappels gekweekt en de mensen lopen hier veel met een helm op, zo’n militaire groene of een tropenkleur. Wie wil kan er vast een kopen voor 30.000 Dong (E 1,50). Ook worden er veel kleine visjes en garnalen en kalamaris gekweekt in de ze streek en wordt de waterpijp gerookt, als je dat nog nooit gedaan hebt, niet doen, alsof je dronken bent, zo voelt het. In deze streek wordt ook honden- en kattenvlees gegeten, omdat dit een delicatesse is, luxe en duurder, zullen wij niet bang hoeven te zijn dat wij het op ons bord krijgen. Zal wel zo zijn, maar mijn maag draait om als ik een vrachtauto vol met hondjes voorbij zie komen die op weg zijn naar de slacht. ‘s Lands eer, ‘s Lands wijs zegt Rene, zij snappen bijv. niet dat wij paardenvlees eten... Zal best allemaal, maar voor een honden- en kattenvriend wel ff slikken hoor. Ik ga wel op letten of ik Cho (hond) of Mea (kat) op de kaart zie staan...

We zien veel vrachtauto’s ons tegemoet komen. Rene vertelt dat dit hulptransporten zijn met rijst op weg naar het Zuiden, omdat ze daar last hebben van de wateroverlast. We zien ook veel groene pakketjes langs stalletjes langs de weg. Hier zit gefermenteerd varkensvlees in, een specialiteit van deze streek. Verder ook veel kokosnoten en ananas. Een fijne zoete soort ananas, iets kleiner dan in het Zuiden. Ook hier weer een legende, ben je er klaar voor:
- er was eens een vervelend rotkind, een meisje dat grof en brutaal tegen haar ouders was. Die ouders waren dat spuugzat en hebben haar het huis uitgezet. Het kind ging naar het bos en ging me een partij aan het janken. Zoveel dat haar tranen in de aarde zaadjes vormden en jahoor, daar kwam de ananasplant uit. Het meisje ging weer naar huis en was ineens een zoet kind, net zo zoet als haar ananassen zijn...
Onderweg een heerlijke Vietnamese lunch gehad. We rijden door Ning Bing, waar de huizen, een soort flats waanzinnig door waterrot zijn aangetast, het vocht gecombineerd met het zout van de zee, trekt hier van buitenaf de muren in, het ziet er niet uit. Sommige huizen langs de kant van het water vallen bijna om, omdat de fundering is weggerot.

Iedere streek kent zijn eigen specialiteit, de streek waar nu rijden heeft een soort vruchtenkoek, een combinatie van kokosnoot, kleefrijst en gember. Rene heeft wat gekocht en brengt het rond in de bus zodat we het kunnen proeven. Best lekker. Onderweg zien we een fiets aankomen, tenminste dat vermoeden we, het ding is zo waanzinnig volgeladen dat de oude man er naast loopt. Dit noemen ze een Ho Chi Minh fiets, niet om te fietsen, maar om voorraad op te versjouwen, prachtig gezicht!
De bus stopt even verderop, zodat we hem kunnen opwachten om foto’s te maken.
Op het water zien we veel duwbakken en boten met kolengruis uit Halong Bay, deze worden getransporteerd naar diverse locaties in Vietnam en per auto naar diverse fabrieken waar dan kolenbriketten van gemaakt worden (branden zo’n 4 uur).

‘s Avonds nog even koffie gedronken bij Hoey.

Was een reisdag vandaag, behoorlijke tijd in de bus gezeten met nodige leuke fotostops. In het nieuwe hotel aangekomen, wacht nog een verrassing: bloemen van de manager namens het hotel. Prachtige rozen in mooi rose papier. En nog een... het kan niet op: na het diner heeft Dik samen met Rene voor een echte heuse taart gezorgd voor de hele groep, met koffie en thee na het diner. Rene biedt me de taart aan, Dik betaalt de koffie en thee. Wat een heerlijke verjaardag gehad zo. (En Mam, heb je mijn bloemen gehad?)
Tot morgen.

Dag 18 - Ma. 26 november 2007



(Paar dagen geen computer of internet gehad, dus lopen paar dagen achter, moment van typen nu is vrijdagavond 30 november, dus ik maak de dagen beetje korter met uw permissie, zijn trouwens toch bijna alleen reisdagen, meeste info is wat Rene in bus vertelt... (zie foto van Rene))
Ik kan zelf niet op de weblog komen, alleen berichten plaatsen, vraag me niet waarom, daarom kan ik de 5 reacties van maandag helaas (nog) niet lezen...
Om 06.30 uur zaten we al in de bus (betekent dus 05.00 op, 05.30 wekservice, 06.00 ontbijt…) Vanmorgen trouwens voordat we op pad gingen bij Hoey onze vriendelijke buurman bij het hotel Vietnamese thee gedronken. Vandaag gaan we het Ho Chi Minh pad af (de A1), bevoorradingsroute van VietCong, hier is door tienduizenden mensen aan gewerkt, en inclusief bosweggetjes, bruggen is deze 24.000 km lang. Rene vertelt dat storm nr. 8 nu voor de kust aan het dralen is, in Hanoi schijnt het zonnig te zijn. Nham, onze eerste chauffeur heeft een document gekregen waarmee hij voorlopig weer mag rijden en is nu in de Mekong Delta met een groep Fransen op pad. We rijden langs de Citadel waar de vlag een paar keer weggewaaid is…In deze streek zijn met name na 1945 veel doden door hongersnood gevallen, ruim 2 miljoen! Ook hier heeft men last van de klimaatverandering, het is nu al koud in Sapa, veel te vroeg voor de tijd van het jaar, dat gaan wij nog wel meemaken.
We zien langs de kanten veel kleine gekleurde kastjes, die zijn beenderenkastjes en worden met name in Noord Vietnam gebruikt. Nadat een overledene 3 jaar in een graf heeft gelegen wordt dit graf geleegd, worden de beenderen schoongemaakt en in dat kistje gelegd. De oudste zoon is hiervoor verantwoordelijk. Omdat het een niet zo fris karweitje is, huren kinderen tegenwoordig iemand daar voor in, de oudste zoon moet hier dan voor betalen.

Rene vertelt wie in Vietnam het minst geliefd zijn, op stip met nummer 1 zijn dat de Israelische jongeren, daarna de Fransen en op 3 de Amerikanen. Nederlanders zijn zeer geliefd, dit heeft ook te maken met de melkprodukten, support vanuit Nederlnad en voetbal. Het gebeurt inderdaad regelmatig dat als men hoort dat we uit Halan (Holland dus) komen, meteen geroepen wordt: Nistellooy... lachen.

We stoppen bij de Truong Son militaire begraafplaats waar de militairen liggen die gesneuveld zijn op het HCM pad. Er liggen hier 10.263 slachtoffers waarvan 48 onbekenden (alleen de plaats waar ze vandaan kwamen is dan bekend). Ho Chi Minh heeft ooit gezegd: tegen elke 10 Vietnamezen zal tenminste 1 US militair sneuvelen. Hij heeft er niet ver naast gezeten, in totaal zijn 600.000 Vietnamezen gesneuveld tegen 54.000 US’ers. We zijn ook bij de militaire begraafplaats gestopt waar de slachtoffers uit Hanoi liggen, met de ‘eenzame pagodo’ uit 1049 als symbool.

We gaan over de rivier Ban Hai, dit is de 17e breedtegraad, de grens tussen Zuid en Noord Vietnam. Hier is in 1973 en 1974 heftig gevochten.

Dan bezoeken we de grotten van Phong Nha, de meest recentelijk opgenomen World Heritage site in Vietnam. Deze grotten zijn zo’n 250 miljoen jaar geleden ontstaan. Met bootjes gaan we de grotten in en zien prachtige stalagmieten en stalagtieten (makkelijk te onthouden: de tieten hangen...)

We hebben weer een picknicklunch, dit soort lunches wordt zeer gewaardeerd door onze groep, heerlijke knapperige stokbroodjes met van alles en nog wat dat door Rene is geregeld/ingekocht.

Na de lunch vervolgen we onze weg, de natuur wordt steeds mooier, maar de wegen ook slechter. Storm nr 4 heeft heel veel schade aangericht hier en op een bepaald moment moet Dung zelfs kiezen, rechts is een grote modderpoel en links is keien. Rene bepaalt dat we links gaan.
Dan gaan we de pas op, helling 10%. Onderweg krijgen we panne met de V-snaar en stoppen in een klein dorpje dat meteen uitloopt om ons te bekijken. We gaan namelijk even uit de bus. Dung heeft een V-snaar bij zich en een klein half uurtje later zitten we al weer in de bus en Dung achter het stuur met pikzwarte handen. We krijgen steeds meer respect voor hem. Wat kan die man rijden, we gaan echt over wegen, nou dat wil je niet weten, wat een hobbels, bobbels en gaten in de weg. Hij rijdt er vaak handig om heen en als dat eens niet lukt, dan komt ie later sorry zeggen. Achterin hobbelen we gewoon flexibel mee.

En Dung ging nu vaart maken, want het zou mooi zijn als we voor het donker nog bij het monument van de 10 jonge meisjes kunnen zijn om foto’s te maken. Op deze plaats zien we een krater van een bom inslag, waar 10 jonge meisjes die meehielpen de weg te repararen na een vorige inslag, om het leven kwamen op 24 juni 1968. Heel indrukwekkend. Tien graven met spiegeltjes, zeepjes, kammetjes voor de jonge dames erop, inclusief verse bloemen. We zijn nog niet op tijd voor wat foto’s, vijf tellen later is het pikdonker. (zie foto)

Aangekomen in het hotel in Vinh gaan we allemaal aardig op tijd naar bed.

maandag 26 november 2007

Dag 17 - Zo. 25 november 2007




Gisterenavond met Dong chauffeur en Giang, gids gebiljart. Deed het niet slecht, maar die Dong, sjongejonge, dat is een kampioen!

En vandaag gaan we dus naar een rustig ontbijtje klein stukje met de bus naar de Perfume River (zie uitleg gisteren waarom ie zo heet). Inmiddels vriendjes geworden met Hoey en ik krijg meteen een kopje Vietnamese thee als ik buiten wacht op de rest van de groep (en mijn sigaretje rook).

Op een dubbele drakenboot varen we een stukje naar de Thien Mu Pagode. De metalen bodemplaten van de boot zijn trouwens gemaakt van oude landingsbaanplaten van het vliegbeld van de VS. Onderweg zien we zandwinning via bootjes, wat een zware klus. Even kijken of ik het in woorden kan uitleggen: er zitten 2 mensen (meestal kinderen, maar misschien komt dat omdat het zondag is) aan een soort rad draaien dat blijkbaar zwaar gaat. Aan het rad is via een touw een grote bak verbonden die over de bodem van het meer sleept en zich vol zand schept. De radar wordt gebruikt om het zand losser te maken zodat het makkelijker in de bak komt, dan staat er nog een op de boot met een lange stok met haak die de bak als ie vol is naar boven hijst en het zand uit de bak op de boot op een berg kiepert.

We komen aan bij de Thien Mu Pagode (Pagode van de Hemelse Meesteres). Zie foto. De 7 verdiepingen tellende toren van deze pagode is het herkenningsteken van Hue, moet je zien zoals de Eifeltoren in Parijs en Empire State Building in New York...
In 1601 beschikte een godin dat degene die een pagode op deze heubel boven de Perfume River zou bouwen een belangrijke dynastie zou stichting. Nguyen Hoang liet zich dat geen 2x zeggen en zijn nageslacht tot aan Bao Dai de laatste keizer van Vietnam vormen het bewijs van haar wijsheid. De Phuoc Duyen toren (bron van Geluk) rijst 21 meter boven het terras van de pagode uit. In 1710 gaf keizer Nguyen Phuc Chu opdracht tot het gieten van een 2,5 meter hoge bronzen klok en daarna liet hij in 1715 een lofzang op zichzelf en het Boeddhisme graveren op een stele boven een marmeren schildpad. Schildpad en bel zien we in twee paviljoenen. Ook een leuk verhaal dat Rene vertelde: er was een man die van een oude vrouw (waarvan hij later bedacht dat het een fee moet zijn geweest) een bundel wierookstokjes kreeg, hij stak deze aan en op de plek waar de stokjes opgebrand waren, werd Hue gesticht.

We bezoeken ook het grafcomplex van Keizer Minh Mang (1820 - 1841 keizer). (zie foto) Hij was de 2e keizer in de Nguyen dynastie en felle tegenstander van de Fransen. Hij heeft met name op irrigatigebied veel voor het land gedaan. Dit grafcomplex is mede dankzij support van American Express gerenoveerd cq. kan het behouden blijven. De grote rode poort in het midden is gesloten sinds de keizer er in 1841 doorheen is gekomen. De Weg van de Geest loopt vanaf deze poort over de Erehof langs een stelepaviljoen over een volgend binnenhof langs twee poorten en bruggen en door een tempel en paviljoen naar de grafheuvel zo'n 700 meter verderop (zo, daar ga je niet ff snel een bloemetje neerleggen dus). We mogen ook even binnen kijken en zien het vereringsaltaar met de potten waar betelnoot en sirihblad in wordt bewaard en ook hier weer de drie balken aan het plafond voor geluk, voorspoed en lang leven.

Het park kent 40 bouwwerken en wordt omsloten door een 3 meter hoge, 1.750 meter lange muur. In 1840 dwong de keizer trouwens 3000 soldaten en arbeiders aan dit graf te werken. Na zijn overlijden heeft zijn zoon Thieu Tri 9000 soldaten en arbeiders in dienst genomen om het af te maken. De CHinese karakters op de stele zijn door Thieu Tri geschreven en vertellen over de daden en prestaties van Minh Mangs inclusief een verwijzing naar zijn 142 kinderen. We komen langs het vereringsplein voor de concubines, daar weet Rene ook een leuk verhaal over. De keizer ging namelijk ieder nacht erop uit om een concubine te zoeken bij wie hij de nacht zou doorbrengen. Zijn kar werd dan getrokken door een geit. Nou was die geit helemaal wild van een bepaald soort blaadje met een sterke geur. Een paar concubines kwamen daar achter en zorgden dat zij dat blaadje voor hun deur hadden hangen, maar ja, het ging wel opvallen dat de keizer iedere nacht bij dezelfde deuren stopte...

Buiten zien we zogenoemde naaldpilaren, deze staan symbool voor oneindige bouwwerken.

We lopen ook langs de tempel van de literatuur, waar mandarijnen hun doctoraat konden behalen. Voor de poorten staan wachters van klei en stro met wenkbrauwen en baarden van paardenhaar. En we zien de Austin staan, de auto waarmee de monnik Thich Quang Duc in juni 1963 naar de kruising in Saigon reed om zichzelf in brand te steken als verzet tegen o.a. de onderdrukking van het Boeddhisme. Rene vertelt dat hij bijna verkoold naar het crematorium werd gebracht, maar dat zijn hart maar niet tot as wilde vergaan. Men probeerde het bij 500 graden, de 2e keer bij 600 graden en zelfs de 3e keer bij 700 graden was het hart nog altijd niet tot as vergaan. Het is zelfs zo dat het hart nog enkele minuten nadat hij was verbrand is blijven kloppen...

We lunchen onderweg op een hele bijzondere locatie, namelijk in het Boeddhistische vrouwenklooster, het was echt zalig eten (zie foto) en eindelijk ook eens een soort in stilte de maaltijd kunnen gebruiken. Mijn hemel wat kan onze groep een kakelende herrie maken zeg... de middag zijn we vrij.

We hebben de bril bij de opticien gehaald. Lachen! Dik zet dat ding op en zegt gelijk: ik zie geen fcuk... Ja dat heb je met variofocusgevallen, moet je ff aan wennen. Uiteindelijk werd hij door verschillende uit onze groep en de dokter/opticien overtuigd dat het echt goed gaat komen. De bril staat heel leuk! Daarna zijn Dik en ik over de brug gelopen richting markt. Daar hebben we nog twee rijstzakken gekocht (het vrouwtje kwam niet meer bij van het lachen, deze grote zakken worden namelijk per baal van 20 of zo verkocht, wijzen wij er 1 aan en zeggen ' that one please'... 1 euro voor 2 zakken. Moet je ermee? Nou we hebben er ook 1 uit Nepal en nu we er drie hebben gaan we ze ergens in ons huis ophangen, Dik's zijn toilet mee behangen of zo...

Op de terugweg liepen we langs een piepklein stalletje langs de straat waar een jongeman op de vloer hout zat te bewerken. En... daar stond ie: houtsnijwerk buste van Ho Chi Minh. Rene had al gezegd dat het heel moeilijk zou zijn hier aan te komen, en had m zelf ook nog nooit gezien. Het ding weegt volgens mij 3 kilo, nou we zien wel hoe het gaat straks. (We hebben een plank in huis waarop we allerlei houten beelden hebben van landen die we bezocht hebben, van Boeddha tot Ghandi en nu Ome Ho er dus bij...)
Nog gezellig bij Hoey op het terrasje gezeten, zijn nichtje Vy kwam er bij, die is 11 en krijg Engelse les en wilde graag met me praten. Schattig. Dik, Adrie, Reina en Eef hebben nog yathzee gespeeld tot grote vreugde van Hoey die af en toe ook wat dobbelstenen mocht gooien (en er niets van snapte). Welterusten.

Dag 16 - Za. 24 november 2007



Om 07.30 uur zitten we in de bus, steeds meer richting Noord Vietnam en de 17e breedtegraad waar de officiele grens tussen Zuid en Noord is. We gaan een half uur later weg omdat we vanwege het slechte weer afgelopen dagen en de kans dat de pas niet goed begaanbaar is, door de tunnel. De tunnel is 7 km. lang en de pas 21, dat scheelt dus. Deze tunnel is trouwens met financiering van Japan gebouwd, eigenlijk een soort lening: 23 is door Japan geschonken en 1/3 moet binnen 20 jaar terug betaald worden, vandaar dat er tol geheven wordt.

We gaan naar de Marmble Mountains waar ook diverse werkplaatsen zijn waar ze van het marmer van de bergen prachtige Boeddhabeelden en nog veel meer beelden maken. Dik en ik hopen er een mooie Boeddha voor in onze tuin te vinden. (Volgend jaar willen we een ZEN-tuin gaan maken namelijk).
Rene adviseert de groep om niet de Marmble Mountains te beklimmen, zoals wel op het programma staat. Dit omdat het heeft geregend en de marmeren treden, die bovendien ook smal zijn, spekglad kunnen zijn. Als je daar valt, val je jezelf direct een botbreuk. Er zijn er een paar die per se toch die klim willen maken. Rene laat ze een papiertje tekenen dat ze dit op eigen risico doen en dat de groep verder reist (met achterlating van een gids), mocht het fout gaan. We geven 'm groot gelijk. Gelukkig gebeurt er niets, de treden waren al een stuk droger omdat het zonnetje ook is gaan schijnen. Daar hebben we trouwens onwijs veel geluk mee, als we in de bus zitten regent het vaak en zodra we er uit stappen schijnt de zon. Niet altijd natuurlijk.

De marble mountains (marmer bergen dus) bestaan uit vijf heuvels van kalksteen en marmer. Deze 5 staan voor de 5 elementen van de kosmos: water, vuur, hout, aarde en metaal (goud). Ze staan bekend om hun grotten en pagodes en om hun rol als veldschans voor de VietCong. De toppen bieden een adembenemend uitzicht op het strand dat door de VS militairen China Beach werd genoemd. (De Amerikaanse mariniers bouwden een verlofcentrum op hier. Er is niets meer van over. In 2003 werd er een nieuwe weg aangelegd langs het strand dat nu omzoomd is door hotels en restaurants die voornamelijk door de lokale bevolking wordt bezocht.) De waterberg is het meest de moeite waard met 156 treden, deze werd begin jaren twintig van de 19e eeuw in opdracht van keizer Minh Mang aangelegd. Achter de Tham Thai pagode voert een pad via een stenen poort naar een grot met 2 niveaus, die de VietCong als militaire basis en als eerstehulppost gebruikte. Jammer dat we de klim niet hebben kunnen maken, maar... Dik en ik hebben wel onze Boeddha gevonden en voor elkaar gekocht (een Boeddha moet je krijgen, dan brengt het geluk), hij wordt verscheept en we hopen 'm voor eind december binnen te krijgen. (zie foto - moi kleine oogjes? Gek he, als je elke dag midden in de nacht moet opstaan...)

In maart 1965 zijn hier bij de kuststrook , bij My Khe Beach trouwens de eerste Amerikanen aan lang gekomen.

In Danang, de 4e grote stad van Vietnam (na op 1 Ho Chi Minh City, op 2 Hanoi en op 3 Hai Phong, tevens grootste havenplaats van Vietnam) zijn we naar het bijzondere Cham museum geweest waar nog veel originele ornamenten van de Chamtorens waar we gisteren waren, bewaard zijn gebleven. Dit museum werd in 1915 gebouwd en bevat circa 300 terracotta, bronzen en zandstenen beeldhouwwerken uit de steden en tempels van het Chamrijk. Het beroemdste werk is de Tra Kieudanser met kenmerkende losse ceinturen en kralenkettingen. Hier kunnen we ook zien hoe de A1 toren, de belangrijkste er in die tijd uitgezien moet hebben. Een replica is nagemaakt op basis van tekeningen van de Fransen. Naar schatting wonen er nog 30.000 Chams in Vietnam, als een van de 54 etnische minderheden.

Rene vertelt dat ze hebben gehoord dat we wel de Hai Van pas over kunnen! Wel mooiere route natuurlijk, dus we gaan er voor. De streek waar we door rijden was voorheen vuurwerkproducerend. In 1996 is dit echter verboden en de mensen zijn gestimuleerd om zich met de visvangst te gaan bezig houden, er waren subsidiemogelijkheden voor aanschaf van vissersboten bijv. De lunch gebruiken we onderweg, verrassing: een vietnamese eigenaresse getrouwd met een Nederlander, dus er staat beef met friet op het menu. Ik denk dat 90% van de groep dat bestelde. Was heerlijk. Hoewel wij het eten hier sowieso best lekker vinden was dit toch een welkome afwisseling.

We rijden Hue binnen, en gaan daar de citadel, de Keizerlijke stad en de Verboden (purperen) Keizerlijke stad bezoeken. Ook hier is heftig gevochten, en de VietCong heeft het zelfs gepresteerd na het Tet offensief in 1968, de Keizerlijke stad in te nemen, 3 weken lang heeft hun vlag hier gewapperd totdat VS en Zuid Vietnam besloten het dan maar te bombarderen.

Inmiddels is het keizerlijke gebeuren een World Heritage complex. Hoewel de regering van HCM in 1945 een einde maakte aan de gloriedagen van Hue als keizerlijke hoofdstad van Vietnam, zijn veel architectonische en culturele overblijfselen van de keizertijd bewaard gebleven. En Vietnam is ook wel trots op Hue, de zwoele voorname stasd waarvan de inwonders eerder in de tijd verloren lijken dan in de tijd achtergebleven. De stads wordt gesplitst door de Perfume River waar we morgen op gaan varen. De Perfure river dankt trouwens zijn naam aan de vele bloemen die langs de kanten stonden en als de wind dan gunstig stond, kwam een zachte bloemengeur over de rivier. Dit zijn de leuke stukjes extra informatie die Rene meegeeft. De citadel is de ommuring van de stad en is 10 km. lang, binnen zijn 9 heilige kanonnen, buitgemaakt bij Tai Sun. 4 zien we voor ons staan en 5 staan aan de andere kant. In de keizerlijke stad leefden alleen de keizer, zijn vrouw, de mannelijke bedienden (eunuchen) en honderden concubines, plus de administratieve en militaire mandarijnen. De bedienden mochten trouwens de stad niet uit. Iedere keizer heeft trouwens een bouwwerk hier neergezet, Minh Mang heeft het meeste gedaan. En Bao Dai heeft hier aangekondigd dat hij ging aftreden. De tegels op de vloer zijn geel/groen van kleur: geel symboliseert de keizerlijke kleur en groen is de kleur van de mandarijnen, op deze manier wilde de keizer harmonie weergeven. Minh Mang was wel een hitsig keizertje mag je wel zeggen, hij lag iedere avond met tenminste 5 vrouwen in bed. En naar verluidt had hij 142 kinderen. Als de keizer buiten de muren trad werd een grote trom geslagen, olifanten, paarden, mandarijnen, alles ging mee. We zijn ook op het binnenplein geweest. Stel je voor: 100'en mandarijnen liggen daar al heel vroeg in de ochtend op hun knietjes te wachten tot de berichten van de keizer komen. Die zit lekker met zijn kont op zijn troon en bepaalt op een gegeven moment dat hij maar eens iets moest gaan zeggen over een nieuwe wet of een nieuwe regelgeving. Dan fluisterde hij zo'n nieuwe wet bij een bediende in het oor, die liep vervolgens naar buiten en maakte het bekend aan de mandarijnen. We mogen even binnen kijken maar mogen daar geen foto's maken, we kunnen het bladgoud aan de pilaren nog onderscheiden. En ook hier zien we weer de drie balken in het plafond die voorspoed, geluk en lang leven symbolieren. Buiten bezoeken we ook de originele bibliotheek van de keizer.

De luchtvochtigheid is hier enorm hoog, 75 tot 80% en dat kun je ook goed zien aan sommige huizen waarvan de buitenmuren totaal vergaan lijken, allemaal vocht (en zout van de kust). Op naar het hotel. Dik en ik hebben een prachtige kamer compleet met eethoek en 4 stoelen, nee, geen Ikea stuff zeg, prachtig tropisch hout met paarlemoer ingelegd. We voelen ons keizer en keizerin. Einde dag zijn we met Rene en nog een paar uit de groep naar de opticien geweest, er zit hier een hele goede met de modernste meetapparatuur. Ik heb niets nodig met zicht 120 (volgens de laserarts), maar Dikkie kan wel een goede bril gebruiken. We zoeken een hele leuke uit, eigenlijk gelijk de 2e die hij in zijn handen had. Morgenmiddag zijn alle brillen klaar. Het hotel is in renovatie, maar je kunt nu al zien dat het prachtig gaat worden. Naast het hotel zit een gezellig winkeltje waar je buiten aan tafeltjes ook lekkere koffie kunt drinken bij Hoey en zijn moeder. Daar hebben we de komende 2 dagen dan ook behoorlijk gebruik van gemaakt. Oja, ik heb nog even naar huis gebeld, heerlijk om je stem gehoord te hebben Mam! Welterusten.

Even geen internet gehad...

dag allemaal,
twee dagen in Hue niet de gelegenheid gehad om te internetten, hotel had het niet, was paar straten verderop wel internetcafe, maar ook druk geweest. Vandaag is het maandag 26 november, het is nu 19.30 uur hier, we gaan zo eten. Hebben lange reisdag achter de rug, als ik nog zin heb werk ik vanavond nog bij, en anders, tot morgen...
groet, Carla

vrijdag 23 november 2007

Let op: adres hotel Hanoi gewijzigd

Wegens overboeking is ons hotel in Hanoi gewijzigd, het wordt:
CWD Hotel
20 Thuy Khue
Tay Ho - Hanoi
Tel. 00 - 84 4 7280280
Fax 00 - 84 4 7281088

wees gegroet, Car